Ин хуб аст, ки тамошои як дики сиёҳ ба хараки духтари малламуй лағжиш мекунад. Вай сазовори як сӯрох бошад, то мардони сиёҳро қонеъ кунад ва кончаҳои часпандаи онҳоро фурӯ барад. Ва ин нақшест, ки ба ӯ маъқул аст. Мехостам бо забони худ аз болои ин сӯрохиҳои тараққикардаи худ гузарам.
Чизе дар бораи шибан як хонум сахт дар ван ҳаракат нест! Дар омади гап, синаи хонум як андоза ва шакли таъсирбахш аст. Тақрибан ва дар шитоб, Пас танҳо фоҳишаҳои арзон доранд. Аммо ин гуна бараҳнаро аз мошин фош кардан лозим нест.